Grupa koleżanek przygotowuje się do zbliżającego się pokazu mody, który organizują. Jedna z nich pewnego ranka zostaje znaleziona we własnym łóżku półprzytomna, po przedawkowaniu środków nasennych. Gdy tylko zostaje odratowana przez służby medyczne, pozostałe kobiety wyruszają w poszukiwaniu powodu dla którego ich znajoma targnęła się na życie. Chodzą więc po mieście i rozgadują każdemu kogo znała że miała próbę samobójczą. Już w tym momencie jest to bardzo podłe zachowanie, ukryte pod płaszczem troski. Tacy jednak są bohaterowie filmu Antonioniego. Każdy jest tu egoistą marzącym o własnym sukcesie. Miłość służy głównie przetrwaniu, lub polepszeniu swego statusu.

Pod płaszczem naiwnego ciągu romansów kryje się ludzka znieczulica. Antonioni pokazuje związki jako kompromisy, układy, fanaberie... Nigdy jako wzajemną sympatię. Już sam tytuł jest bardzo ironiczny, bo między kobietami nie ma tu nici porozumienia w tradycyjnym sensie słowa "przyjaźń". Ludzie to tylko współdziałające mechanizmy które natychmiast usunęłyby wadliwą maszynę, gdyby przestała być potrzebna.

Smutna to opowieść, a jednak przekonująca. Dialogi mimo że czasami ckliwe, w momentach gdy postaci opisują swe motywacje okazują się bardzo przemyślane. Zaś interakcje zostały świetnie rozpisane. Jestem zadowolony z seansu dużo bardziej niż w przypadku "Historii pewnej miłości".