Gdybym nie wiedział kto jest reżyserem tego filmu, pewnie nigdy nie wpadłbym na to, że może być nim Michelangelo Antonioni. Gra tu co prawda Monica Vitti, ale cała reszta różni się diametralnie od dotychczasowej twórczości Włocha. Michelangelo, który w latach 60. i 70. wypracował sobie rozpoznawalny w każdym szczególe styl, oparty na oszczędnym dysponowaniu słowem, badaniem międzyludzkich relacji i roli człowieka w świecie, zaczyna snuć baśniową niemal opowieść kostiumową, o bardzo nierzeczywistej miłości pomiędzy królową a jej niedoszłym zamachowcem. Film naznaczony jest w większym stopniu osobowością Jeana Cocteau, na podstawie dzieła którego tenże film powstał. Największym plusem jest tu jednak aspekt wizualny. Antonioni, choć zawsze dbał o to, by jego filmy były piękne wizualnie, nigdy ze zdjęciami nie eksperymentował. Tu jest inaczej - rozmaite filtry co i raz zmieniają kolorystykę filmu, nadając mu otoczkę utrzymaną w stylu wczesnych malarskich ekspresjonistów, takich jak Ernst Kirchner czy Emil Nolde, odbierając przedstawionemu światu naturalność. Sama historia prezentuje się mniej okazale - choć plamy tu nie ma, stanowi kolejną opowieść o miłości dwóch osób z przeciwnych biegunów i, być może, gdyby nie reżyseria włoskiego mistrza, który poprowadził ją bardzo sprawnie, wyszedłby obraz trącący kiczem i pretensjnalnością.